Alweer maanden geleden raakte ik op een feestje aan de praat met een paar onbekende gasten. Het gesprek, vrolijk bijgestaan met een glas wijn, waaierde alle kanten uit maar kwam onvermijdelijk uit bij werk. En bij de gezondheidszorg. Daar was het gezelschap naar. Een van de gesprekspartners, die de kunst van het overdrijven goed beheerste, werd door zijn kompaan gelabeld als een pluis-niet-pluismannetje. Het wezen van de huisarts, zo kreeg ik te verstaan. Ah.
Na een tijdje vond de heren het welletjes en werd ik bevraagd op waar ik de kost mee verdien. Geen ontkomen aan. Huiselijk geweld, kindermishandeling, de woorden moesten vallen. Dat kwamen ze in hun eigen praktijk toch ook tegen, vroeg ik. En als dokters hadden zij toch ook met de meldcode te maken? Meneer pluis-niet-pluis verstrakte. "In dat geval bel ik als eerste mijn advocaat" zei hij. Een wonderlijke reactie, die ik niet begreep. "Je weet maar nooit," legde hij uit, "voor je het weet word je aangeklaagd."
Ik moest weer denken aan het voorval door een bericht in mijn elektronische brievenbus. Het bevatte een column van Rutger Jan van der Gaag, de voorzitter van de artsenfederatie KNMG. In zijn column moedigt hij artsen aan om door te vragen als ze huiselijk geweld of kindermishandeling vermoeden. Niet als keuze, ook als plicht, vanwege de kindcheck. Met de kindcheck - gek woord eigenlijk- moet een professional onderzoeken of kinderen gevaar lopen als een volwassen cliënt door medische of andere omstandigheden niet goed voor de kinderen kan zorgen. Van der Gaag schrijft: "Hoe moeilijk doorvragen bij vermoeden van kindermishandeling of huiselijk geweld ook is, het is goed dat we deze rol hebben gekregen. Juist arsten kunnen door hun werk een belangrijke rol vervullen bij het tijdig signaleren van kindermishandeling en huiselijk geweld."
Het ligt voor de hand dat ik me beter kan vinden in de zienswijze van Van der Gaag dan in die van meneer pluis-niet-pluis. Toch heb ik me afgevraagd of het niet te gemakkelijk is om over de laatste alleen verontwaardigd te zijn. En hoeveel van zijn collega's zouden met dezelfde angst zitten? En met het dilemma tussen niet ingrijpen en een kind in de kou laten staan of wel ingrijpen met het risico dat je agressie over je afroept? Of het nu gaat om professionals of ongeruste buurtgenoten, de dilemma's zijn gelijk. Maar van professionals, zoals huisartsen, verwachten we meer. Daarom is het maar goed dat zij ondersteunende brancheorganisaties hebben en inspirerende columnisten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten